De Amerikaanse zanger / songwriter / multi-instrumentalist Randall Bramblett heeft een lange carrière achter de rug en mag bij het grote publiek dan niet zo bekend zijn, Americana liefhebbers en medemuzikanten dragen hem al jaren op handen. Waar Bramblett in het verleden op vorige albums kon rekenen op een paar grote namen, zoals Mark Knopfler, Derek Trucks en Chuck Leavell, met wie Randall ooit in de band Sea Level zat, koos hij voor zijn vorige albums: "The Bright Spots" (2013), "Devil Music" (2015), "Juke Joint at the Edge of the World" (2017) en "Pine Needle Fire" (2020), die allemaal voor het New West label verschenen, voor de leden van zijn eigen band met wie hij de laatste jaren in clubs op afgelegen plaatsen voor stomende nachten zorgde. Zijn album "The Meantime" (2020) was feitelijk zijn tiende langspeler die in april 2010 op de markt kwam. Een plaat die steeds onder de radar is gebleven maar met de heruitgave "The Meantime - 10th Anniversary Edition" weer in de belangstelling werd gebracht, en het nog moeilijker maakt om Bramblett in een bestaande roots-stijl te stoppen. Eén luisterbeurt naar één van de tien albums die sinds 1998 zijn gemaakt, is genoeg om te begrijpen dat zelfs de vage beschrijving van de multi-instrumentalist als een 'Southern singer-songwriter' jammerlijk understatement is, hoewel het in de meest letterlijke zin zeker waar is. Maar de in Georgia geboren en getogen Bramblett is veel meer.

De 76 jarige Randall Bramblett is een artiest die zowel solo en als sessie muzikant al drie decennia bezig is. Hij werkte al samen met o.a. Gregg Allman, Bonnie Raitt, Robbie Robertson, Elvin Bishop, Steve Winwood, Bonnie Bramlett, B.J. Thomas, Widespread Panic en Roger Glover. Bramblett speelt keyboards, saxofoons, gitaar, mandoline en harmonica. Zijn songwriting is beïnvloed door blues, folk en gospel muziek. Bramblett studeerde godsdienst en psychologie aan de Universiteit van North Carolina, om naar een seminarie te kunnen gaan. Maar na het luisteren naar de muziek van James Taylor, Carole King en Bob Dylan, wist hij beter en verhuist hij naar Athens, Georgia. Aanvang jaren ’70 doet hij sessie werk met Gregg Allman en Elvin Bishop en tourt hij met meerdere bands als The Gregg Allman Band, Widespread Panic en Traffic. Met Chuck Leavell vormt Bramblett de fusion rock band Sea Level, een jazz geïnspireerde spin-off van The Allman Brothers Band. In de jaren ’70 neemt hij twee albums op "That Other Mile" (1975) en "Light Of The Night" (1976) en in 1998 "See Through Me". Op zijn vierde studio album "No More Mr. Lucky" (2001) speelt hij Hammond B3 en sax. Ook bespeelt hij deze instrumenten op "The Meantime", maar schittert vooral als componist op de akoestische piano, maar nog meer met zijn falsetstem.

Bramblett is geen man van de lange jam, maar schrijft compacte songs met kop en staart, sterk geïnfecteerd door blues en soul, gezongen met een aangenaam lichthese stem. En daarbij verloochent hij vooral zijn roots niet. Zijn teksten onthullen eerder een onrustige geest. Elementen van rock, soul, jazz en funk borrelen op in Bramblett’s onvoorspelbare, af en toe psychedelische nummers. Zijn korrelige, sommigen zouden zeggen spookachtige, vocalen weerspiegelen vloeiend poëtische teksten waar je over kunt nadenken, maar die vaak door je hoofd glippen als wierook die in de lucht zweeft, krachtig maar delicaat met betekenissen die misschien wel of niet duidelijk worden. Dat is Bramblett’s modus operandi, en aangezien niemand anders het precies zo doet, weerhouden zelfs kleine aanpassingen hem niet om een koers die hij decennialang heeft geperfectioneerd te veranderen. Op zijn nieuwe album "Paradise Breakdown" dat verscheen bij Strolling Bones, het rootslabel uit Athens, vertelt hij dan ook weer eens elf verhalen, over het verleden en heden, en omarmt hij alle tegenstrijdige elementen als liefde en verlies, vreugde en teleurstelling, nostalgie en sterfelijkheid, de gratie van de ervaren muzikant liedjesschrijver die hij nu is.

Van de peinzende, langzame verbranding van de opener "Fire Down in Our Souls", met zijn soulvolle zang en toetsenwerk, dat een prachtig eerbetoon is aan een levenslange partner die bij hem zal zijn tijdens de Apocalyps, tot de levendige funk van "Throw My Cane Away", waarvan de energieke uitvoering en toeterende sax een tragisch verhaal van verslaving verhalen, Bramblett bestrijkt een divers scala aan muzikaal en tekstueel terrein. Hij schakelt over naar prachtige gitaarlijnen leunend op die sfeervolle sound uit het Diepe Zuiden, voor de relatief rechttoe rechtaan rockende versie van "'Round and 'Round the Sun", één van de weinige nummers over ouder worden, terwijl hij "Don't wanna see your loved ones slip away" zingt, en eindigt met het positieve "Tethered to a blazing star / Reeling in the light another day". De sfeer wordt troebel op het mysterieuze "Down in the Wilderness" met co-producer Gerry Hanson's griezelige drums terwijl Bramblett een mysterieuze achtergrond ontrafelt die stilletjes verontrustend is. Er is troost te vinden in de mooie ballade "Somewhere in the Sky", waarin twee gitaren om elkaar heen fladderen terwijl Bramblett mijmert over het benoemen van een ster: "Back when we could fly / And there was nothing we could't do". Gezongen met zijn typische ingetogen, tedere, maar overtuigende passie, is dit weer een prachtig moment op een album dat er vol mee staat. Deze nummers hebben misschien een paar luisterbeurten nodig, maar hun aantrekkingskracht krijgt meer gewicht naarmate je gewend raakt aan Bramblett’s kronkelende charmes en muzikale wendingen. Dat maakt dit zo gedenkwaardig, en geeft het vaak hypnotiserende, altijd betoverende "Paradise Breakdown" zijn blijvende kracht. Zoals we in de inleiding schreven, plak er geen etiket op, wat het ook is... het is steeds boeiend.